کتاب «گم و پیدا» نوشته و تصویرگری شده توسط اولیور جفرز، یکی از آن داستان‌های کودکانه‌ای است که با زبانی ساده و تصاویری دلنشین، مفاهیمی عمیق را در دل خود جای داده است؛ داستانی درباره دوستی، تنهایی و معنای واقعی "خانه". قصه با پسربچه‌ای شروع می‌شود که یک روز صبح، پنگوئنی غمگین را جلوی در خانه‌اش پیدا می‌کند. پسر خیال می‌کند پنگوئن گم شده، پس مأموریتی برای بازگرداندن او به خانه‌اش، یعنی قطب جنوب، برای خود تعریف می‌کند.
آن‌ها با قایقی کوچک راهی سفری طولانی، آرام و پرماجرا می‌شوند. در مسیر، گرچه سکوت میانشان حاکم است، اما لحظه‌ها آنقدر صمیمی‌اند که بی‌کلام، دوستی عمیقی شکل می‌گیرد. وقتی به مقصد می‌رسند، پسر پنگوئن را در میان هم‌نوعانش رها می‌کند و با دلی سبک به خانه بازمی‌گردد. اما چیزی در دلش جا می‌ماند. او متوجه می‌شود پنگوئن شاید گم نشده بود، بلکه تنها بود-و او هم حالا تنهاست. با درک این حقیقت، دوباره عازم سفر می‌شود. بازگشتی به دل برف و یخ، این‌بار نه برای رساندن، بلکه برای با هم بودن. وقتی دوباره همدیگر را می‌یابند، دیگر نیازی به مقصد نیست. خانه، همان‌جاست که دو دوست در کنار هم‌اند.
«گم و پیدا» به شکلی شاعرانه و کودکانه، از لذت باهم‌بودن می‌گوید. از اینکه گاهی دوست داشتن، یعنی ماندن. اینکه تنهایی همیشه با نبود فیزیکی تعریف نمی‌شود و گاهی حضور بی‌صدا، می‌تواند پرمعناترین همراهی باشد. این کتاب نه‌تنها برای کودکان، بلکه برای هر کسی که طعم تنهایی یا ارزش یک دوست را چشیده، روایتی لطیف و ماندگار است.