در هر فرهنگی ترانه- متل وجود دارد. ترانه- متل‌ها عتیق هستند، مانند سنگ‌نگاره‌ها که نیاکان ما بر دیواره کوه‌ها و غارها کنده یا تصویر کرده‌اند. ترانه-متل‌ها ساده‌ترین و پایدارترین ریتم‌های زندگی هستند. ریتمی مانند تپش قلب مادر و نوزاد و حرکت‌های آن‌ها در کنار هم. هنگامی که مادر با نوزاد و خردسال سخن می‌گوید آهنگ کلام‌اش تفاوت دارد با هنگامی که با بزرگ‌سالی چون خودش سخن می‌گوید. ترانه-متل‌ها گنجینه‌هایی هستند که ساده‌ترین واژه‌ها را به آهنگین‌ترین شکل ممکن از بزرگسال به نوزاد و نوپا و خردسالان منتقل می‌کند.
«لی لی لی لی حوضک» ترانه-بازی و ترانه-متلی است که کارکرد زبانی و کارکرد بازی انگشتی دارد. محمدهادی محمدی بار دیگر در بازآفرینی یک ترانه-متل ایرانی به سراغ لی‌لی‌لی حوضک رفته تا از درون بندهای شکسته این ترانه-متل به جا مانده روایتی تازه و کامل بیافریند.
لی‌لی‌لی‌لی حوضک
بیا بشنو از مرغک:
جوجه اومد آب بخوره
افتاد تو حوضک
خروسه دوید درش کرد
ماچی بر سرش کرد
جوجه ناز بر پَرش کرد
درش و سرش
سرش و پرش
دونه
بذار دور و بَرش«لی لی لی لی حوضک» متلی برگرفته از زندگی انسان در فضای باز و در خانه‌هایی بوده که در میان حیاط حوضی داشته است. مرغ و خروس و جوجه از اجزای همیشگی این خانه‌ها به‌شمار می‌رفته است. در کنار آن حوض یکی از تهدیدهای همیشگی بچه‌های خردسالی بوده که در حیاط بازی می‌کرده‌اند. در این ترانه-متل تهدید و نجات که دو چهره زندگی هستند به زییابی کنار هم نشسته‌اند تا به کودک یادآوری کنند همیشه کسی هست که جوجه تو یا خود تو را از تهدید رهایی بخشد. ریتم زندگی این است و با آن همراه شو!