فروغ در نوجوانی سرودن شعر را شروع کرد. بیشتر غزل و دوبیتی‌های عاشقانه می‌نوشت. او همیشه به دنبال زبان خاص خود در شعر بود. ناگهان با چاپ اولین مجموعه‌ی شعرش که «اسیر» نام داشت صدای زنانه‌ای در ادبیات ایران شنیده‌ شد. اما بسیاری از منتقدین شعرش را احساسات زودگذر یک دختر کم تجربه شمردند. مردم نیز شعرهایش را حرف‌های بی‌پروای زنی جوان قلمداد کردند.
(از متن ناشر)